Δευτέρα 14 Ιουλίου 2008

Μια συγκλονιστική διάλεξη νευρολογίας

Πρόκειται για 20λεπτο βίντεο που ίσως σας αλλάξει ως ένα βαθμό τον τρόπο που αντιλαμβάνεστε τον εγκέφαλο, την επιστήμη αλλά και τη ζωή.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2008

Οργανωμένη ανοργανωσιά στο Εθνικό Σύστημα Υγειας




Ο τρόπος που ο οργανώνουμε την καθημερινότητά μας σε τούτο τον τόπο είναι παροιμιώδης. Η χαλαρότητα που συχνά έχουμε στην καθημερινή ζωή μας εν μέρει δικαιολογείται αλλά παίρνει διαφορετικές διαστάσεις μέσα στις δημόσιες υπηρεσίες. Εκεί η ανοργανωσιά έχει πλέον οργανωθεί. Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι λειτουργοί κακοί και ανεύθυνοι. Συνεχώς οι δημόσιες υπηρεσίες ανανεώνονται με νέο προσωπικό. Νεαρά άτομα που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους και διαπιστώνουν έκπληκτοι ότι ως εργαζόμενοι δεν έχουν κάποιο γραπτό καθηκοντολόγιο. Δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες που να τους περιγράφουν τις υποχρεώσεις τους, τις πραγματικές ευθύνες τους απέναντι στο νόμο ή να τους δίνουν κάποιες πρακτικές συμβουλές για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν. Μέσα σε λίγους μήνες ο νέος δημόσιος υπάλληλος έχει εκπαιδευτεί να επιβιώνει σε ένα καθεστώς οργανωμένης ανοργανωσιάς. Με τον καιρό είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τον σοβαρό και υπεύθυνο υπάλληλο από τον ευθυνόφοβο που δεν έχει την παιδεία ή την τόλμη να ξεχωρίσει το γράμμα του νόμου από το πνεύμα του νόμου. Καθένας πράττει κατά το δοκούν σε ένα περιβάλλον που όλοι φοβούνται να πάρουν δικές τους πρωτοβουλίες. Και από εκεί ξεκινούν όλα.

Όταν έχεις ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας στο οποίο δεν λειτουργούν τα πάντα σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι τότε αυτό σημαίνει κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Δεν μιλάω για τάξη, η οποία ήδη υπάρχει σε κάποιο βαθμό, αλλά για απόλυτη και καθολική επιμονή στην τάξη και στην σωστή οργάνωση. Κάθε φαινομενικά αθώο φαινόμενο χαλαρότητας ή ευθυνοφοβίας ενός υπαλλήλου ή γιατρού μέσα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, μπορεί να πάρει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις.

Πως μπορείς όμως ως πολίτης ή ως γιατρός να μιλήσεις και να διεκδικήσεις για «κάτι παραπάνω» όταν όλοι ανέχονται το μέτριο; Με μια δόση αυτοκριτικής, θα ήθελα να πω ότι ακόμα και οι ενεργοί πολίτες αρκούμαστε συχνά στο να καταδικάζουμε δημόσια τις ακρότητες. Έτσι όμως δεν επιβραβεύουμε το μέτριο αφού το αφήνουμε σε "ησυχία"; Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί θα πρέπει να γίνει κάτι ακραίο για να το καταδικάσουμε δημόσια; Μήπως η μετριότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Εθνικού Συστήματος Υγείας και οφείλεται τελικά για ένα πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπινων ζωών που χάνονται ενώ θα μπορούσαν να είχαν σωθεί;

Σκεφτείτε το εξής: ζούμε στον 21ο αιώνα και έχουμε την τεχνολογία καταμετρούμε με ακρίβεια μικροσκοπικά σωματίδια που δεν είναι ορατά στο γυμνό μάτι. Μετά από αιώνες μελέτης και έρευνας μπορούμε επιτέλους να δούμε με ασφάλεια και με ακτίνες Χ ανάμεσα από τα οστά και τις κοιλότητες. Μπορούμε επίσης να παρατηρούμε με επιτυχία τον τρόπο ανάπτυξης αόρατων μικροοργανισμών και να μελετούμε τα ποσοστά θνησιμότητας από κάθε τέτοιο οργανισμό ξεχωριστά. Μετά από 2000 χρόνια έρευνας και ανάπτυξης πως γίνεται να μην μπορούμε να φτιάξουμε ένα απλό αλφαβητικό σύστημα αρχειοθέτησης των φακέλων των ασθενών; Πως γίνεται να μην έχουμε τα τούβλα και τη λάσπη να χτίσουμε μια ειδική αίθουσα σε κάθε νοσοκομείο που να αρχειοθετούνται και να ταξινομούνται οι φάκελοι ΟΛΩΝ των ασθενών;

Η μετριότητα και η οργανωμένη ανοργανωσιά είναι ένα φαινόμενο στο οποίο έχουμε μάθει να ζούμε και αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. Αν θέλουμε να μιλούμε για ένα ανθρώπινο εθνικό σύστημα υγείας πρέπει να πείσουμε τους πάντες, τους πολίτες, τους πολιτικούς και τους γιατρούς ότι δεν τείθεται απλά θέμα οργάνωσης. Η ουσία είναι ότι αναιρούνται 2000 χρόνια έρευνας της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας αν δεν είμαστε έτοιμοι να εφαρμόσουμε απλές λύσεις για να αξιοποιήσουμε αυτές τις ιατρικές γνώσεις στο μέγιστο βαθμό.

Η οργάνωση δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας αλλά στα θέματα της υγείας μπορεί να είναι η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου.

Παναγιώτης Πετεινάτος
Δημοσιεύτηκε στο: amalia2007.blogspot.com

Τρίτη 1 Ιουλίου 2008

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

Πηγή: http://giatinamalia-blog.blogspot.com